Het Caledonisch everzwijn.

Bij de geboorte van Atalanta was haar vader, koning Iasos van Arcadië, zwaar teleurgesteld. Hij had zo gehoopt op een zoon die hem zou opvolgen, maar nu bleek de baby een meisje te zijn! Van dit kind wilde hij niets weten. Hij liet het meisje onder de blote hemel, op de Partheense heuvel, bij het rijk Caledonië leggen, met de bedoeling dat ze zou sterven.

Artemis, de godin van de jacht, zag het meisje liggen en had medelijden met haar. Ze zorgde ervoor dat een berin de baby melk gaf en warm hield, tot een groep jagers het kind vond en zich over haar ontfermde. Atalante groeide op bij de jagers en ze werd, net als haar beschermster Artemis, een uitstekende jager. Ze leefde om te jagen, al het andere, zoals mannen of mooie dingen, interesseerde haar niet. Toen ze een jonge vrouw was kon ze beter jagen en harder lopen dan iedereen.

Toen het bericht rondging dat in Caledonië jagers gezocht werden om het gevaarlijke everzwijn dat daar alles verwoeste onschadelijk te maken was Atalanta dan ook één van de eersten die zich meldde. Het everzwijn was veel gevaarlijker en groter dan gewone everzwijnen en had al verschillende slachtoffers gemaakt. Artemis had het beest als straf naar Caledonië gestuurd, toen koning Oeneus vergeten was haar een offer te brengen. Hij had, na een rijke oogst, wel olijfolie geofferd aan Athene, graan aan Demeter en druiven aan Dionysus, maar Artemis had hij niets gebracht. Zo'n belediging liet ze niet ongestraft, vandaar dat het land nu geteisterd werd door een bijzonder gevaarlijk everzwijn.

De andere jagers kenden Atalanta niet, al hadden ze wel van haar gehoord. Ze wilden eigenlijk niet een vrouw mee hebben op de jacht, dat zou ongeluk brengen. Maar hun leider, Meleager, een uitstekende speerwerper, wist de andere jagers, waaronder een paar ooms van hem, over te halen haar toch mee te nemen. Hij was verliefd geworden op het snelle, behendige meisje. En het uiteindelijk was het ook Atalanta die met een trefzekere worp het everzwijn de eerste verwondingen toebracht. Het dier was nog niet meteen dood. In zijn doodstrijd ging hij nog flink tekeer en wist een paar van de jagers levensgevaarlijk te verwonden. Uiteindelijk was het Meleager die het dier wist te raken in zijn hart waardoor het dood op aarde neerviel.

Meleager bood de vacht aan aan Atalanta, want zei hij, Atalanta had hem het eerst geraakt, en het dier zou ook wel aan die eerste pijl bezweken zijn als ze hem verder met rust hadden gelaten. Weer maakten de ooms van Meleager bezwaar, ze wilden zelfs niet toegeven dat Atalanta het everzwijn het eerst had geraakt. In blinde woede vloog Meleager zijn ooms aan en doodde ze.

Toen Meleagers moeder hoorde dat haar zoon haar broers gedood had wist ze dat het noodlot, dat over Meleager was afgeroepen bij zijn geboorte, zich nu moest voltrekken. Kort na Meleagers geboorte had ze namelijk bezoek gehad van de Moiren, de noodlotsgodinnen. Die hadden vooorspeld dat Meleager een groot held zou worden, maar dat zijn leven zou zijn afgelopen als het houtblok, dat destijds in de haard lag, zou zijn opgebrand. Ze had het houtblok toen snel uit het vuur getrokken en goed opgeborgen zodat het niet verder branden zou. Nu echter, nu Meleager een moordenaar van zijn eigen familie, bleek te zijn, haalde ze het, verteerd van verdriet, weer tevoorschijn en gooide het alsnog op het haardvuur. Meleager was nog in het bos, op weg naar huis met het dode everzwijn en de dode lichamen van zijn ooms en de jagers die door het dier waren gedood. Plotseling voelde hij een vlammende pijn binnen in zich. Hij kromp in elkaar en stortte ter aarde, zijn laatste adem uitblazend op het moment dat het vuur in zijn moeders huis het laatste restje van het houtblok verteerde.

Hoe het verder ging met Atalanta kun je lezen in het verhaal: Atalanta en Melanion

#Verhalen