Artemis en Orion

Artemis, de tweelingzus van Apollo, hield erg van jagen. Vaak ging broer en zus met z'n tweeën op jacht en omdat ze allebei zulke goede jagers waren kwamen ze ook nooit met lege handen thuis. Van jongens en mannen wilde Artemis niets weten. Ze had haar vader, Zeus, gevraagd voor eeuwig ongetrouwd te mogen blijven en hij had daar, na enige aarzeling, in toegestemd. "Misschien bedenk je je nog", had hij gezegd.

Toen leerde Artemis Orion kennen, en ze begon inderdaad aan haar besluit te twijfelen. Orion was dan wel een gewone sterveling, hij was ook een uitstekende jager en bovendien erg knap en aardig om te zien. Wat onmogelijk leek was gebeurd: Artemis was toch verliefd geworden!

Apollo vond het maar niets. Artemis had nauwelijks nog tijd voor hem. Voortdurend was ze op pad met die Orion. Hij wilde zijn zus weer terug! Op een dag dat Artemis niet in de buurt was stuurde Apollo een gigantische schorpioen op Orion af. Orion vluchtte doodsbang weg, zo ver hij kon de zee in, buiten het bereik van het monster.

Toen hij heel ver was, eem onherkenbaar klein stipje, riep Apollo Artemis. Zoals zo vaak daagde hij haar uit in een schietwedstrijd. Hij zei:"Ik durf te wedden dat je dat kleine stipje daar midden in de zee niet kan raken." "Natuurlijk kan ik dat!" riep Artemis. Ze schoot, en raakte, het stipje verdween in het water.

De volgende dag baadde Artemis in de zee en zag ze het dode lichaam van haar geliefde Orion. Diepbedroefd nam ze het lijk in haar armen. Ze plaatste het als een sterrebeeld aan de hemel, met zijn trouwe hond Sirius naast zich.

#Verhalen